Dział Teatralno-Filmowy
7 II - 18 V 2025
Magiczne światy Lecha Majewskiego
Wizje Lecha Majewskiego poruszają zaniedbane przez inne media, niezagospodarowane obszary psyche współczesnego człowieka. Majewski w sposób niezwykle misterny wizualizuje ludzkie fobie, obsesje i lęki.
Laurence Kardish, Senior Curator, Museum of Modern Art, Nowy Jork
Lech Majewski to artysta osobny [...]. Wędrowiec niespokojny, niczym z karty tarota lub obrazu Boscha. W ciągłym poszukiwaniu nowych miast, nowych krajobrazów, nowych źródeł inspiracji dla swojej wyobraźni. [...]. Człowiek sztuki – choć w epoce Internetu podobne określenie brzmieć może anachronicznie. Ale Majewski idealnie do niego przystaje. Nowoczesny w myśleniu, w łączeniu różnorodnych środków ekspresji i technik, w posługiwaniu się kamerą cyfrową i wideoinstalacjami. Zarazem jednak anachroniczny właśnie. [...]. Zapatrzony w średniowiecze i renesans – w Belliniego i Giorgione – lub metafizycznego Giorgia de Chirico, by trzymać się wieku dwudziestego.
Maria Kornatowska Podróże Lecha Majewskiego
Cytat ten, moim zdaniem, tak pięknie szkicuje niezwykłego Artystę, że nie odważyłam się dodawać już nic od siebie... Wybaczcie, po prostu chylę czoła przed jego twórczością i jestem tak bardzo szczęśliwa, że wyimki jego niezwykłej sztuki zaprezentujemy Państwu w Galerii pod 11 Działu Teatralno-Filmowego. Wyboru dokonał oczywiście sam twórca, a ja zapraszam serdecznie do magicznego świata Lecha Majewskiego.
M. Katarzyna Gliwa
Krew poety to unikalny cykl 33 powiązanych wideoartów, tworzących poetycki obraz złożonej psychiki młodego artysty zamkniętego w szpitalu psychiatrycznym. Jego statyczna postać kontrastuje z dynamiczną wyobraźnią, która przywołuje zdeformowane wspomnienia i lęki. Symultaniczna prezentacja dzieła – na wielu monitorach jednocześnie – pozwala widzom swobodnie interpretować i układać własne narracje. Majewski odrzuca linearność i dialog, zastępując je muzyką i wyrafinowanym dźwiękiem. Krew poety miała premierę w nowojorskim MoMA w 2006 roku, a później była prezentowana m.in. w Berlinie i na biennale w Wenecji.
Pokój saren to surrealistyczny film z 1997 roku, będący adaptacją jego opery o tym samym tytule. W przedwojennej kamienicy życie trzyosobowej rodziny – ojca, matki i zanurzonego w poezji syna – nabiera metafizycznego wymiaru. Natura magicznie przenika codzienność: mieszkanie porasta trawa, rozwijają się pąki, a sarny przemykają między meblami. Poetycka narracja, wzbogacona muzyką Józefa Skrzeka, tworzy refleksję nad przemijaniem i wspomnieniami z dzieciństwa. To dzieło wizualne o unikatowej estetyce, które wykracza poza klasyczne ramy filmu, stając się nowatorskim poematem muzycznym pełnym melancholii i magii.
Bruegel Suite (2010) to cykl wideoartów opartych na obrazie Droga na Kalwarię Petera Bruegela. Artysta pracował nad cyklem i nad filmem Młyn i krzyż w tym samym czasie.