Budynek główny
Wybory do Sejmu PRL odbywały się regularnie od 1947 r., jednakże nie miały one demokratycznego charakteru. Władza w państwie była zagwarantowana dla Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej oraz uzależnionych od niej partii satelickich. Dzięki rozbudowanemu i silnemu aparatowi bezpieczeństwa władza tłumiła masowe protesty ludności w latach 1956, 1968, 1970 oraz 1976. Ograniczona wolność, uzależnienie od Związku Radzieckiego, niskie zarobki oraz zła sytuacja gospodarcza kraju powodowały jednak, że niezadowolenie Polaków wciąż narastało. Ludzie domagali się nie tylko polepszenia sytuacji ekonomicznej i podwyższenia zarobków, ale także zmian systemowych. Przełomowy stał się początek lat 80. Doszło wówczas do powstania „Solidarności”. Wkrótce potem wprowadzono stan wojenny, ale mimo to władzom PRL-u nie udało się zatrzymać zapoczątkowanych zmian. Lata 80. to czas upadku PZPR i systemu socjalistycznego w Polsce. Ponieważ rząd tracił kontrolę nad sytuacją w kraju, partia zdecydowała się na podjęcie rozmów ze środowiskiem solidarnościowym. Konsekwencją negocjacji prowadzonych przy tzw. Okrągłym Stole była m.in. zgoda na przeprowadzenie częściowo wolnych wyborów do sejmu i senatu, których termin ustalono na czerwiec 1989 r.
Michał Cieślak